Zachęcam uczniów, rodziców i innych nauczycieli do rozwiązania zamieszczonej tu krzyżówki, która przynajmniej w części przybliży trud nauczycielskiego zawodu, dla wielu nauczycieli (nawet dla tych strajkujących) – zawodu z pasją, mimo że tak nisko opłacanego.
Dwa dni przed konkursem przypominały nam o nim plakaty porozwieszane w różnych częściach szkoły.
Dzisiaj jest już po konkursie. Za nam zmagania z kangurowymi zestawami zadań konkursowych w różnych kategoriach. Z naszej szkoły do konkursu przystąpiło:
Autorka zdjęć: M.Grzybowska
zdjęcie ze strony www szkoły
Radość na twarzach bohaterek spotkania i ich trenera p. Edwarda Mroza to smak zwycięstwa, które dziewczęta z naszej szkoły odniosły w Mistrzostwach Regionu w Minikoszykówce Dziewcząt w ramach Igrzysk Dzieci – w SP 5 w Stargardzie, dnia 11.03.2019. Sportowy sukces w dobie wszechobecnego Internetu i życia ze smartfonem w ręce cieszy szczególnie, gdyż potwierdza , iż czas spędzony aktywnie na treningach kilka razy w tygodniu dostarcza dużo więcej. Zdrowy tryb życia i radość z sukcesu to także lepsze samopoczucie, wiara w siebie i motywacja do pokonywania trudności, do lepszych wyników m.in. w nauce. Nasze dziewczęta reprezentowały jeden z czterech powiatów, powiat drawski, a zwyciężając w tych zawodach, z I miejsca awansowały do Półfinału Mistrzostw Województwa. Nasz zespół występował w składzie: Aleksandra Magiera, Dominika Tylka, Oliwia Kulpa, Anna Pabian, Wiktoria Kołodziejczyk (kpt.), Joanna Komorowska, Dominika Kozioł, Natalia Trojanek, Adela Skawińska i Amelia Mularczyk.
B R A W O ! i G R A T U L A C J E!
8 marca był okazją do okazywania szczególnego szacunku wszystkim Kobietom i kobietkom. W grupie 0c chłopcy w szarmancki sposób obdarowywali swoje koleżankami słodkościami. Z uśmiechem na ustach , w pozycji klęczacej wręczali upominek koleżance. Po twarzach jednych i drugich widać, że rycerskość wobec młodych dam wszystkim się podobała. Tak trzymać!
zdj. ze strony www szkoły
W trosce o poprawność językową uczniów, Poloniści z naszej SP nr 1, przygotowali szereg ciekawych zadań, krzyżówek, kalamburowych frazeologizmów i zakodowanych zadań, którymi na godzinach wychowawczych uczciliśmy obchody Dnia Języka Ojczystego. Dla uświetnienia tego wydarzenia obowiązywał w szkole strój w barwach narodowych.
Na zdjęciach widać uczniów z klasy VIe, którzy pracują w grupach nad zadaniami z j.polskiego.
Autor zdjęć: M.G.
Dzisiaj polecam kolejny ciekawy artykuł, tym razem na temat nadużywania telefonów komórkowych przez dzieci (chociaż wszędzie widać, że nie tylko dzieci dotyczy już ten problem). Na portalu Librus ( z dnia 07.02.2019) znalazłam rozważania na ww temat przedstawione przez dr Macieja Dębskiego.
(dr Maciej Dębski – to pracownik naukowy Uniwersytetu Gdańskiego, założyciel i lider Fundacji Dbam o Mój Z@sięg, socjolog problemów społecznych, edukator społeczny, ekspert w realizacji badań naukowych, ekspert Najwyższej Izby Kontroli, Rzecznika Praw Obywatelskich, Fundator i Prezes Fundacji Dbam o Mój Z@sięg, autor/współautor publikacji naukowych z zakresu problemów społecznych (bezdomność, przemoc w rodzinie, uzależnienia od substancji psychoaktywnych, uzależnienia behawioralne), autor/współautor dokumentów strategicznych, programów lokalnych, pomysłodawca ogólnopolskich badań z zakresu fonoholizmu i problemu cyberprzemocy zrealizowanych wśród 22 000 uczniów oraz 4 000 nauczycieli. W roku 2016 wdrożył pierwszy w Europie eksperyment społeczny odcięcia 100 osób na 72 godziny od wszelkich urządzeń elektronicznych (telefonów komórkowych, tabletów, Internetu, gier on-line playstation, telewizji), który zakończył się sukcesem badawczym.)Warto zapoznać się z tym artykułem i zastanowić się nad problemem, który jak widać przybiera na sile i może w znaczący sposób odbić się na życiu i zdrowiu młodych ludzi. Zapraszam do lektury:
” Trudno już dłużej ukrywać ten problem. Fonoholizm – problem patologicznego używania smartfona – realnie istnieje i stanowi poważne zagrożenie dla życia i zdrowia. Dotyczy ono nie tylko dzieci i młodzieży, ale również osób urodzonych w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku.
Pokolenie sieci, pokolenie szklanych ekranów, pokolenie always on – to tylko niektóre z określeń współczesnego pokolenia dzieci i młodzieży urodzonych po 1995 roku. To osoby przepływające między światem realnym i światem wirtualnym, w którym zaspokajają swoje dziecięce i młodzieńcze potrzeby, spędzają czas wolny, poszukują akceptacji i budują poczucie przynależności. Jednakże zbytnie zanurzenie w świat cyfrowy, bez odpowiedniego udziału bezpośrednich relacji tworzonych face to face, może przyczyniać się do nadużywania Internetu i cyfrowych urządzeń mobilnych. Siecioholizm, sieciozależność, cyberzależność, infoholizm, uzależnienie od Internetu, infozależność – to tylko niektóre z nazw obecnie funkcjonujących w specjalistycznej literaturze przedmiotu. W skrócie można powiedzieć, że uzależnienie od Internetu to zachowanie charakteryzujące się utratą kontroli nad korzystaniem z tego narzędzia. Tak rozumiane może prowadzić do społecznej izolacji oraz zaniedbywania różnych form aktywności społecznej, nauki, aktywnego wypoczynku, higieny osobistej oraz zdrowia.
Z racji powszechności używania cyfrowych urządzeń mobilnych, w niniejszym artykule w sposób szczególny pochylimy się nad nowym zjawiskiem, które dość wyraźnie zakorzeniło się w obiegowej opinii, budząc przy tym niemało kontrowersji. Fonoholizm – bo o tym zjawisku mowa – odnosi się do zaburzenia behawioralnego w postaci nałogowego używania telefonu komórkowego. Problem ten – potocznie nazywany uzależnieniem od smartfona – pozostaje doświadczeniem osób, które nie potrafią normalnie funkcjonować bez ciągłej obecności telefonu komórkowego. Urządzenie włączone jest 24 godziny na dobę, ciągle pozostaje w zasięgu ręki, zabierane jest wszędzie tam, gdzie jest to możliwe. Osoba nadużywająca smartfona – fonoholik – cały czas sprawdza, czy nie ma jakiegoś powiadomienia, a z różnych względów nie mogąc odebrać telefonu, czuje niepokój, rozdrażnienie, a nawet skłonna jest do agresji. Zdawać by się mogło, że problem fonoholizm zagraża jedynie dzieciom i młodzieży, jednakże w rzeczywistości dotykać może osób w różnym wieku.
Kiedy zaczyna się fonoholizm? Na tak postawione pytanie trudno jest odpowiedzieć w sposób zdecydowany. Istnieją jednak co najmniej trzy grupy zachowań, które należy obserwować, by zdiagnozować problem. Są to widoczne zachowania użytkowników, odczucia psychiczne towarzyszące (nie)używaniu mediów cyfrowych oraz negatywne skutki z tym związane.
Pobierz plakat tutaj.
Symptomy nadużywania telefonu komórkowego – ZACHOWANIE:
Symptomy nadużywania telefonu komórkowego – PSYCHIKA
Symptomy nadużywania telefonu komórkowego – NEGATYWNE SKUTKI
Zjawisko, jakim jest fonoholizm, nie występuje na żadnej z międzynarodowych klasyfikacji zaburzeń psychicznych, przez co nie ma jasno zdefiniowanych kryteriów diagnostycznych. Na podstawie dostępnej literatury można powiedzieć, że objawami nadużywania smartfona pozostają:
Pomimo niewątpliwych korzyści, jakich doświadczamy w związku z codziennym używaniem smartfonów podłączonych do Internetu, okazuje się, że możemy w bardzo prostu sposób utracić nad nim kontrolę. W roku 2016 w Gdyni Fundacja Dbam o Mój Z@sięg przeprowadziła eksperyment polegający na odłączeniu 103 młodych osób na 72 godziny od wszelkich urządzeń cyfrowych. Ochotnicy mieli w ciągu tygodnia znaleźć trzy następujące po sobie doby, w których nie mogli używać Internetu, tabletów, smartfonów, konsol do gier, radia, telewizji. W ciągu doby zwolniło się przeciętnie około 4 godzin czasu wolnego. Niestety część młodzieży oraz ich rodziców nie potrafiła w sposób kreatywny tego czasu zagospodarować. Badania eksperymentalne prowadzone wśród gdyńskiej młodzieży, jak również wywiady jakościowe prowadzone z uczestnikami eksperymentu oraz ich rodzicami rzuciły światło na czynniki, które miały decydujący wpływ na powodzenie naukowego przedsięwzięcia. Jakie czynniki wpływają na to, że dzieci i młodzież nadużywają korzystania z mediów cyfrowych? To opowieść na kolejny odcinek, ale już teraz można wskazać na kilka z nich:
Pomimo tego, że fonohlizm nie występuje na międzynarodowych klasyfikacjach chorób, trudno powiedzieć, że problemu realnie nie ma. Pamiętajmy jednak o tym, że jeśli dzieci i młodzież nadużywają smartfonów i innych cyfrowych dobrodziejstw, to jest to skutek konkretnych czynników. Pamiętajmy również o tym, że to nie media cyfrowe są złe. Złe lub dobre mogą być nasze nawyki w zakresie ich używania. Wysokie bądź niskie mogą być nasze cyfrowe kompetencje. Właściwe bądź niewłaściwe mogą być intencje, w jakich wykorzystujemy nowe technologie. I jeszcze jedna kwestia: to nie sam smartfon nas uzależnia, ale to, co on nam oferuje.
dr Maciej Dębski „
Ten artykuł znalazłam na portalu Librus (z datą 10.01.2019) i uważam za godny polecenia. Moim zdaniem warto zapoznać się z nim bez względu na to kim się jest, nauczycielem, rodzicem czy uczniem. Praca domowa to temat poruszany przez różne społeczności związane ze szkołą, temat, w którym wielu opowiada się za jej zadawaniem uczniom, wielu jest przeciw. Osobiście zgadzam się z wieloma argumentami podanymi przez autorkę, które są za zadawaniem zadań domowych. Zachęcam do zapoznania się z artykułem i polecam na zebrania z rodzicami. Na wstępie kilka słów o autorce – p.Iwona Wanda Grygiel to nauczycielka dyplomowana, posiadająca III stopień specjalizacji w zakresie nauczania języka polskiego, dr nauk humanistycznych, dyrektorka Szkoły Podstawowej nr 2 w Bytomiu, edukatorka z listy MEN – szkoli nauczycieli jak lepiej uczyć dzieci, ekspertka do spraw awansu zawodowego, egzaminatorka egzaminów zewnętrznych, członek Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów i Komisji Historycznoliterackiej Polskiej Akademii Nauk, rzeczoznawca do spraw podręczników, moderator w programach Centrum Edukacji Obywatelskiej, były doradca metodyczny języka polskiego.
Oto polecany artykuł:
„W ostatnich miesiącach w Polsce toczy się dyskusja na temat prac domowych. Zabierają w niej głos osoby w różny sposób zaangażowane w polską edukację – przeciwnicy i zwolennicy zadań domowych. Ci pierwsi mówią o przemęczonych i zniechęconych do zajęć szkolnych uczniach oraz o braku czasu na rozwijanie pasji czy po prostu bycie z rodziną. Drudzy natomiast twierdzą, że zadania domowe mają wiele zalet, m.in. rozwijają samodyscyplinę i samodzielność, umożliwiają pogłębianie wiedzy. Sprawdźmy, jakie argumenty uzasadniają potrzebę zadawania prac domowych
Z międzynarodowych badań wynika, że polscy uczniowie poświęcają więcej czasu na odrabianie prac domowych niż ich rówieśnicy z innych krajów. Sprawdzało to między innymi badanie PISA 2012, według którego w OECD uczniowie przeznaczają na samodzielną pracę w domu trochę mniej niż 5 godzin tygodniowo, podczas gdy w Polsce ta średnia wynosi blisko 7. Ale ta różnica wcale nie musi wynikać z ilości zadawanych prac, może także być związana z technikami czy sposobami odrabiania tych zadań. Może wynikać również z charakteru zadań zlecanych przez nauczycieli.
Problemu z zadawaniem nadmiernej ilości prac domowych nie da się rozwiązać systemowo, poprzez jakiś konkretny zapis - należy skupić się na wypracowaniu dobrych praktyk w tym zakresie. Praktyk dotyczących wszystkich stron tego sporu – nauczycieli zadających zadania, rodziców kontrolujących proces uczenia się dziecka w domu i samych uczniów.
W klasach młodszych to przede wszystkim ćwiczenia grafomotoryki – klejenie plasteliny, rysowanie, robienie szlaczków, wyrabianie ciasta, wycinanie. Dziecko powinno wykonywać różnego typu prace manualne, bo tylko w ten sposób kształtuje prawidłowy uchwyt i reguluje napięcie mięśni ręki, kształci koordynację wzrokowo-ruchową. Nawet duża liczba tego typu zajęć w szkole nie wystarcza na pełne wykształcenie tych sprawności, dziecko powinno ćwiczyć je w domu, nawet jeśli nauczyciel nie zadał ich do zrobienia. To także nauka tabliczki mnożenia, prostych wierszyków na pamięć, pierwszych słówek w obcym języku.
W klasach starszych w domu uczniowie powinni wypracować to, czego nie można wypracować w szkole podczas zajęć dydaktycznych – to ćwicząca pamięć nauka definicji, recytacja najważniejszych utworów literatury polskiej; nauka słówek, zwrotów czy dialogów w językach obcych. To także czytanie lektur wskazanych w podstawie programowej. A przede wszystkim wszelka praca projektowa – doświadczenia z biologii np. hodowla wybranych roślin, obserwacja zjawisk pogody, produkcja pleśni albo realizowane w grupach projekty społeczne, przygotowywanie prezentacji, mapy mentalnej czy pracy na jakiś konkurs.
Zadania domowe pozwalają także na wykształcenie odpowiedzialności, sumienności, samodzielności, organizacji własnego warsztatu pracy i zarządzania sobą w czasie. Postawy te oczywiście wykształcają się powoli, w toku regularnej świadomej pracy. Jej cel to wytworzenie pożądanej postawy, w której dziecko rozumie swój proces uczenia się, jest zdolne do sterowania nim oraz potrafi wziąć odpowiedzialność za ten proces i jego wyniki. W rezultacie dziecko będzie wiedzieć:
Pierwszym krokiem do wytworzenia takich kompetencji powinno być zapewnienie dziecku optymalnych warunków do uczenia się w domu poprzez odpowiednią organizację stałego miejsca pracy – dobre oświetlenie, ułożenie blisko, pod ręką rzeczy potrzebnych do pracy, konieczność codziennego doprowadzania tego miejsca do pożądanego stanu, by zawsze panował tam porządek umożliwiający efektywną pracę umysłową, ograniczenie elementów zakłócających koncentrację. W tak przygotowanym miejscu dziecko nie tylko może odrabiać zadania domowe, ale także rozwijać swoje pozaszkolne zainteresowania czy umiejętności. Dziecko powinno także być przyzwyczajone do odrabiania swoich zadań codziennie o tej samej porze – taki zwyczaj po pewnym czasie wywołuje stan gotowości do nauki o określonej porze dnia.
Efektywne uczenie się polega między innymi na umiejętności przeniesienia wiadomości z pamięci krótkotrwałej do długotrwałej, zatrzymaniu tam wiadomości oraz na zdolności odnajdywania potrzebnych informacji w pamięci wtedy, gdy są potrzebne. Odpowiednio dobrane zadania domowe pozwalają na utrwalenie wiedzy i doskonalenie umiejętności. Przeniesienie wiadomości do pamięci długotrwałej wymaga powtórek – odpowiedniej ich liczby rozłożonej w czasie. Nie jest to możliwe wyłącznie w szkole, szczególnie przy przedmiotach, z których zajęcia odbywają się tylko raz w tygodniu. Zależności te obrazują różne krzywe uczenia się i zapominania: powtórki powinny odbywać się szybko po pierwszym przyswojeniu nowego materiału, w domu wystarczy krótka powtórka czy przeczytanie notatek z lekcji – w dwa dni po lekcji, a nie w wieczór poprzedzający lekcję za tydzień. Nawet jeśli nauczyciele nie zadają prac domowych, to uczniowie i tak powinni samodzielnie w domu powtarzać materiał z lekcji, utrwalać wiadomości, przygotować się do sprawdzianów czy rozwijać swoje zainteresowania.
Zadaniem rodziców powinno być stworzenie dzieciom optymalnych warunków do pracy w domu, a także sprawdzania, czy dzieci, odrabiając zadania czy czytając lektury, wykorzystują ten czas efektywnie. Czy naprawdę robią zadania? A może wykonują w tym czasie mnóstwo innych czynności i tylko pozornie się uczą. I rodzice, i szkoła powinni uczyć dziecko, jak się efektywnie uczyć, w jakiej kolejności wykonywać zadania, jak efektywnie rozłożyć powtórki. Czas robienia zadań domowych to nie czas na pogaduszki z kolegą, na sprawdzanie poczty elektronicznej i Facebooka. Ale może to być czas na ciekawe rozmowy z rodzicami czy rodzeństwem, na przemyślenie ważnych problemów, na kreatywną pracę.
Uczestnicy dyskusji na temat prac domowych przytaczają różne argumenty za i przeciw, podpierają się przykładami i opierają na badaniach. Wszyscy mają swoje racje i ich bronią. Bez względu na to, po której stronie się stoi, warto pamiętać, że bez własnej samodzielnej pracy uczniowie nie są w stanie wykorzystać w pełni swoich możliwości, osiągnąć sukcesów, wykształcić wymaganych w przyszłym dorosłym życiu kompetencji. Uczniowie i ich rodzice co najmniej w takim samym stopniu jak szkoła odpowiadają za proces uczenia się i jego wyniki. Powinni wspólnie wziąć odpowiedzialność za proces wychowania i uczenia młodego człowieka.”
Nigdy nie można twierdzić, że ktoś coś robi „zawsze”, albo że „każdy” jest taki, czy inny.
Powtarzanie krzywdzących opinii na temat pewnych osób, to mowa nienawiści.
Nazywa się ją hejtem, a osoby posługujące się mową nienawiści – hejterami.
Słowo hejt pochodzi od angielskiego wyrazu hate (czytaj: hejt), czyli nienawiść.
Mowa nienawiści to używanie języka w celu znieważenia, pomówienia lub rozbudzenia nienawiści wobec pewnej osoby lub grupy osób o odmiennej narodowości, pochodzeniu
etnicznym, rasie, religii, płci lub orientacji seksualnej.
Słowa mają wielką moc!
Posługiwanie się mową nienawiści może doprowadzić do:
/Wykorzystany powyżej tekst pochodzi z publikacji „Nie wykluczam!” Klaudii Rukszan i Agnieszki Żychalak, Legionowo, 2014 – dostęp 20.01.2019 r./
OBY W NASZYM CODZIENNYM ŻYCIU (W DOMU, W SZKOLE, W PRACY, NA ULICY) TAKIEJ MOWY NIENAWIŚCI NIE BYŁO WCALE!
STOP NIENAWIŚCI!
Bądźmy ludźmi kulturalnymi zawsze i wszędzie! Nie łammy ustalonych zasad! W szkołach przestrzegajmy prawa czyli zapisów zawartych w najważniejszym dokumencie-Statucie!
Niechaj CYBERPRZEMOC czyli forma mowy nienawiści w Internecie (zastraszenie, nękanie, prześladowanie, wyśmiewanie innych osób poprzez wykorzystywanie Internetu i narzędzi elektronicznych, na przykład telefonów komórkowych) NIKOGO nie rani !
Dnia 10.01.2019 roku odbyła się w naszej szkole dyskoteka karnawałowa, podczas której kwestowano na WOŚP- akcję wspierającą w tym roku szpitale dziecięce.
Ci, którzy przyszli potrafili świetnie się bawić, pamiętając o tym, że w karnawale podczas zabawy mile widziane przebrania czy maseczki.
Tak bawili się uczniowie z klas IV-VIII:
A tak wyglądali niektórzy karnawałowi przebierańcy, wśród których byli piraci, zjawy, karacistki i wiele innych osób.
ZAPRASZAM WSZYSTKICH CHĘTNYCH UCZNIÓW OD KLASY II PO VIII DO UDZIAŁU W KONKURSIE:
CHĘTNI MUSZĄ SIĘ ZGŁOSIĆ DO NAUCZYCIELI MATEMATYKI W TERMINIE DO 23 STYCZNIA 2019 !
KAŻDY ZGŁASZAJĄCY WPŁACA 9 ZŁ i DOSTARCZA OŚWIADCZENIE -ZGODĘ RODZICÓW!
Każdy uczestnik Konkursu otrzyma układankę przestrzenną w postaci kuli-breloczka.
Na stronie szkoły znajdziecie oświadczenie do pobrania oraz regulamin konkursu! Szkolny koordynator- Mariola Grzybowska
