„W dawnych czasach przywiązywano wielką wagę do kultury codziennego zachowania. Wiedziano, co wypada, a co nie. Dbano o to, by dzieci również od najmłodszych lat uczyły się zasad savoir-vivre’u. Dzisiejsi rodzice wydają się być mniej wymagający w tej kwestii. Czy słusznie? Może faktycznie warto przyjrzeć się zasadom dobrego wychowania i zobaczyć, które już dawno przeszły do lamusa, a które nadal są aktualne.
Kłaniam się w pas, czyli o powitaniu
Ukłony i dyganie współczesnym dzieciom bardziej kojarzą się z bajkami o księżniczkach, niż z codziennym powitaniem. Nikt już nie wymaga, aby dziecko potrafiło poprawnie się ukłonić lub dygnąć. Choć może nie do końca… Wyjątek stanowią uczniowie szkoły baletowej. Pozostałe dzieci kłaniają się ewentualnie na końcu szkolnego przedstawienia.
Dzisiaj wystarczy, żeby dziecko potrafiło się przywitać, mówiąc po prostu dzień dobry. Pisząc o zwyczajach związanych z powitaniem, warto poruszyć dwie kwestie, które nie zawsze są praktykowane, a których zasady dobrego wychowania wymagają. Pierwsza sytuacja to spotkanie ze znajomymi rodziców. Należy uczulić dziecko, że nawet gdy nie zna ono spotkanych osób, ale widzi, że to znajomi rodziców – powinno się z nimi przywitać. Drugi przypadek to częsty „grzeszek” uczniów. Wielu z nich mówi dzień dobry tylko nauczycielom, którzy ich uczą, a pozostali zdają się być dla nich „niewidzialni”.
Słowa-klucze
Absolutną podstawą, która na pewno się nie zdezaktualizowała, jest używanie tzw. słów-kluczy: proszę, dziękuję, przepraszam. Trudno coś więcej napisać na ten temat, bo wręcz oczywiste wydaje się, że dziecko ma używać tych magicznych słów na co dzień. Rodzice powinni przypominać dziecku o ich używaniu, aż wejdzie mu to w nawyk. Sami zaś koniecznie muszą dawać dobry przykład.
Biała bluzka, granatowa spódniczka
Kiedyś galowy strój obowiązkowo składał się z białej bluzki lub koszuli oraz granatowego/czarnego dołu. Dzisiaj szkolne uroczystości to prawdziwa rewia mody. Nic dziwnego skoro w sklepach znajduje się ogromny wybór „wyjściowych” strojów. I nie ma nic w tym złego, o ile strój nadal jest adekwatny do charakteru uroczystości. Wiele szkół określa wymogi dotyczące stroju w swoich statutach. Najczęściej pojawia się tam informacja o tym, aby strój był czysty, schludny i skromny, ale są też placówki, które bardziej ingerują w to, co ubiera się uczeń. W wielu szkołach zakazane są zbyt krótkie spódniczki, duże dekolty, farbowane włosy czy pomalowane paznokcie, niektóre wprowadzają także mundurki. Ma to na celu przygotowanie do uczniów do wymogów, z którymi spotkają się w pracy zawodowej. Bez względu na to czy szkoła precyzuje wymogi dotyczące ubrania czy nie, strój dziecka powinien być przede wszystkim schludny – nie tylko od święta – bo jest to przejaw szacunku. Uczeń powinien zadbać także o czyste ręce oraz uczesane włosy – one także stanowią część wizerunku.
Dzieci i ryby głosu nie mają
Znane polskie przysłowie mówi o tym, że dzieci nie mają prawa zabierać głosu w ważnych rozmowach dorosłych. Ale czy nadal jest to aktualne? W tej kwestii chyba sporo się zmieniło. Wielu rodziców nie ma nic przeciwko, aby dziecko wypowiadało się w gronie dorosłych. I słusznie! Jest przecież pełnowartościowym człowiekiem i nie ma powodu, aby odzywało się tylko i wyłącznie, gdy jest o coś pytane. Nie zmienia to jednak faktu, że powinno wiedzieć, że nie należy przerywać nikomu w pół zdania i wtrącać się, gdy rozmowa dotyczy „dorosłych” tematów. A najlepiej gdy dziecko w ogóle nie bierze udziału w takich rozmowach – i o to powinni zadbać jego rodzice.
Pan, Pani, a może Ty?
Kiedyś zwrócenie się do osoby dorosłej przez dziecko po imieniu było nie do pomyślenia. Teraz wiele osób nie wymaga jednak od dziecka, aby zwracało się do dorosłych per pan, pani. Czy słusznie? To już sprawa indywidualna. Jeżeli osoby, do których dziecko miałoby się zwracać po imieniu, nie mają nic przeciwko, to nie ma przeciwskazań. Trzeba jednak zapytać je o zgodę. Warto też pamiętać, że dziecko musi wiedzieć, że nie może tych osób traktować, jak swoich kolegów. Rodzice powinni zadbać o to by dziecko traktowało je z należytym szacunkiem. Jeżeli jednak ktoś nie wyrazi zgody na „przejście na Ty”, nie upierajmy się. Nie wszystkim może podobać się tak luźne podejście do relacji z dziećmi. Rozwiązaniem może być propozycja zwracania się do tych osób per ciocia, wujek.
Dzień dobry, czy mogę rozmawiać z Zosią?
Zasady dotyczące pisania listów już zapewne można schować do szuflady, bo większość dzieci ich po prostu nie pisze. Co innego rozmowy telefoniczne. Może i są coraz rzadziej praktykowane, bo zastąpiły je internetowe komunikatory, ale jednak nie zrezygnowaliśmy z nich całkiem. Dzieci i młodzież częściej komunikują się za pomocą wiadomości tekstowych, które zwykle wysyłają o każdej porze dnia, a nawet i nocy. Czasem ten zwyczaj przekładają na rozmowy telefoniczne. O ile wiadomość w komunikatorze można przeczytać rano, to telefon dzwoniący o późnej godzinie zapewne obudzi odbiorcę. Według zasad savoir-vivre’u dzwonić możemy między godziną 8 a 21. Telefon o innej porze będzie po prostu nietaktem. I rzecz może oczywista, ale warto ją przypomnieć: dzwoniąc do kogoś zawsze należy się przywitać oraz przedstawić.
Dobre maniery dla lepszej przyszłości
Wydawałoby się, że zasady savoir-vivre’u odchodzą do lamusa. Jednak nic bardziej mylnego. Faktycznie część z nich nie jest już aktualna, co wynika z postępu technologicznego i zmian zachodzących w społeczeństwie. Jednak coraz więcej osób interesuje się savoir-vivre’em. Chcą pod tym kątem szkolić siebie oraz swoje dzieci. Świadczy o tym rosnące zainteresowanie kursami dobrych manier. Dużo osób zauważa, że aby móc swobodnie funkcjonować we współczesnym świecie i radzić sobie w różnych sytuacjach, trzeba znać podstawowe zasady dobrego wychowania. Rodzice chcą jak najlepszej przyszłości dla swoich dzieci, które w przyszłym życiu bez znajomości dobrych manier nie zdołają w prawidłowy sposób funkcjonować w społeczeństwie. Jedno jest pewne, wiele zasad ewoluuje i zmienia się, tak jak zmieniamy się my i otaczający nas świat. Jednak ogólnie przyjęte zasady zachowania na pewno ułatwią nam kontakt z drugim człowiekiem.
Źródła:
- http://akademiasavoir-vivre.pl/wp-content/uploads/2016/01/marz.pdf
- http://www.savoir-vivre.com.pl/?14.-savoir-vivre-dla-dzieci,258
- https://www.dziecirosna.pl/szkola/wychowanie/uprzejme_dziecko_niezbednik_savoir_vivre.html
- http://www.edziecko.pl/przedszkolak/56,79345,12280538,Dzieci_i_savoir_vivre___zasady__ktore_przeszly_do.html „
Wpis skopiowany ze strony : https://portal.librus.pl/rodzina , ale tak istotny, że warto go przytoczyć na naszym blogu i przypomnieć o pewnych zasadach dobrego wychowania uczniom w szkole i naszym dzieciom w domach.
„Kampania Białej Wstążki jest międzynarodową kampanią mająca na celu walkę z przemocą wobec kobiet. Odbywa się w ramach światowych 16 dni przeciwdziałania przemocy ze względu na płeć. Kampania prowadzona jest w ponad 55 krajach świata i skierowana jest do mężczyzn. Rozpoczęła się w 1991 roku w Kanadzie, kiedy to 6 grudnia 1989 roku w Montrealu, mężczyzna zamordował na tamtejszej Politechnice 14 kobiet i ranił 13, twierdząc iż nie udało mu się ukończyć studiów technicznych, ponieważ to właśnie dziewczyny zabrały mu miejsce na uczelni. Dwa lata później w ciągu zaledwie sześciu tygodni ponad 100 000 mężczyzn w Kanadzie założyło białą wstążkę jako symbol ich osobistego sprzeciwu i deklaracji, iż nigdy nie będą sprawcą przemocy wobec kobiet, jak również będą reagować na każdy akt przemocy wymierzony w kobiety.” źródło: strona -http://www.przemockid.pl/ Fundacji Pomoc Kobietom i Dzieciom
