Otwarci na świat i zmiany

Narodowe Święto Niepodległości to dla Polaków jedno z najważniejszych świąt państwowych.  Po 123 latach zaborów – niewoli naznaczonej walką, cierpieniem i wysiłkiem wielu pokoleń Polek i Polaków – nasz kraj odzyskał suwerenność.

 Podczas dorocznych obchodów 11 listopada czcimy pamięć tych, którym zawdzięczamy własne państwo, którym udało się podnieść kraj z ogromnych zniszczeń I wojny światowej, stworzyć warunki rozwoju ekonomicznego, modernizacji gospodarczej i cywilizacyjnej.

 Rok 2018 wyznacza rocznicę szczególną – jest to bowiem już setna rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości.

Prezydent RP Andrzej Duda: Jestem głęboko przekonany, że stulecie odzyskania niepodległości to sprawa bliska sercom wszystkich Polaków. Ogromnie zależy mi na tym, aby jubileusz stał się świętem całej polskiej wspólnoty i by każdy z nas, obywateli Rzeczypospolitej, czuł się zaproszony nie tylko do udziału w uroczystościach i innych wydarzeniach rocznicowych, ale przede wszystkim do ich współtworzenia.

Zdaniem Prezydenta jubileusz będzie doskonałą okazją, by opowiedzieć dzieje ojczyste także poprzez – często mniej znane – historie lokalne.

 W następstwie działań zaborców w latach 1772, 1793 i 1795 Rzeczpospolita przestała istnieć na mapie Europy. Jednak dla Narodu Polskiego własne, suwerenne państwo było wartością najwyższą. Walka o niepodległość trwała ponad sto lat i naznaczona była ofiarą krwi przelaną w wojnach napoleońskich, w licznych zrywach niepodległościowych, w powstaniu listopadowym i styczniowym, oraz na polach bitewnych I wojny światowej.

 Historia odzyskania niepodległości to w równym stopniu codzienny trud rodaków zamieszkałych na terenach byłej Rzeczypospolitej, jak i na emigracji, podejmowany w celu zachowania polskości, rozwijania kultury i budowania polskiej myśli politycznej. Bohaterowie tamtego okresu, mimo szykan, aresztowań, wywózek i represji ze strony zaborców, byli w stanie uchronić i rozwinąć narodową tożsamość, a następnie przekazać ją następnym pokoleniom, żyjącym już w odrodzonej Polsce.

 Marzenia o wolności spełniły się wraz z klęską wszystkich trzech zaborców i zakończeniem I wojny światowej, w wyniku której Polska odzyskała niepodległość. Odbudowa państwowości, po 123 latach zaborów, była procesem złożonym. 10 listopada 1918 r. powrócił do Warszawy, zwolniony z więzienia w Magdeburgu, Józef Piłsudski. 11 listopada 1918 r. podpisano zawieszenie broni na froncie zachodnim. Dekretem z tego samego dnia Rada Regencyjna oddała Józefowi Piłsudskiemu naczelne dowództwo nad wojskiem, a 14 listopada 1918 r. rozwiązała się, przekazując całą władzę nad tworzącym się państwem Józefowi Piłsudskiemu

 Dzień 11 listopada ustanowiony został uroczystym Świętem Niepodległości na mocy ustawy z dnia 23 kwietnia 1937 r. o Święcie Niepodległości. Święto to zostało zniesione po II wojnie światowej – w 1945 r., a następnie przywrócone ustawą z dnia 15 lutego 1989 r.

Chciałbym, abyśmy upamiętniając historyczne rocznice, nie tyle cofali się o sto lat, co w równym, a może nawet większym stopniu wybiegali myślą naprzód – ku wyzwaniom, które nas czekają, przed którymi stajemy i z którymi możemy się skutecznie mierzyć, budując dziś silną, wolną Polskę – napisał Prezydent RP Andrzej Duda w okolicznościowym artykule. „

/źródło: http://www.prezydent.pl/aktualnosci/rocznica-niepodleglosci/ ; z dnia 04.11.2018 r./

Okolicznościowy znak graficzny Prezydenta RP „Stulecie Odzyskania Niepodległości 1918–2018”  wstawiony do wpisu razem z zacytowanym tekstem jest przedmiotem praw autorskich Kancelarii Prezydenta RP.

Kłaniam się w pas, czyli o powitaniu

Ukłony i dyganie współczesnym dzieciom bardziej kojarzą się z bajkami o księżniczkach, niż z codziennym powitaniem. Nikt już nie wymaga, aby dziecko potrafiło poprawnie się ukłonić lub dygnąć. Choć może nie do końca… Wyjątek stanowią uczniowie szkoły baletowej. Pozostałe dzieci kłaniają się ewentualnie na końcu szkolnego przedstawienia.

Dzisiaj wystarczy, żeby dziecko potrafiło się przywitać, mówiąc po prostu dzień dobry. Pisząc o zwyczajach związanych z powitaniem, warto poruszyć dwie kwestie, które nie zawsze są praktykowane, a których zasady dobrego wychowania wymagają. Pierwsza sytuacja to spotkanie ze znajomymi rodziców. Należy uczulić dziecko, że nawet gdy nie zna ono spotkanych osób, ale widzi, że to znajomi rodziców – powinno się z nimi przywitać. Drugi przypadek to częsty „grzeszek” uczniów. Wielu z nich mówi dzień dobry tylko nauczycielom, którzy ich uczą, a pozostali zdają się być dla nich „niewidzialni”.

Słowa-klucze

Absolutną podstawą, która na pewno się nie zdezaktualizowała, jest używanie tzw. słów-kluczy: proszę, dziękuję, przepraszam. Trudno coś więcej napisać na ten temat, bo wręcz oczywiste wydaje się, że dziecko ma używać tych magicznych słów na co dzień. Rodzice powinni przypominać dziecku o ich używaniu, aż wejdzie mu to w nawyk. Sami zaś koniecznie muszą dawać dobry przykład.

Biała bluzka, granatowa spódniczka

Kiedyś galowy strój obowiązkowo składał się z białej bluzki lub koszuli oraz granatowego/czarnego dołu. Dzisiaj szkolne uroczystości to prawdziwa rewia mody. Nic dziwnego skoro w sklepach znajduje się ogromny wybór „wyjściowych” strojów. I nie ma nic w tym złego, o ile strój nadal jest adekwatny do charakteru uroczystości. Wiele szkół określa wymogi dotyczące stroju w swoich statutach. Najczęściej pojawia się tam informacja o tym, aby strój był czysty, schludny i skromny, ale są też placówki, które bardziej ingerują w to, co ubiera się uczeń. W wielu szkołach zakazane są zbyt krótkie spódniczki, duże dekolty, farbowane włosy czy pomalowane paznokcie, niektóre wprowadzają także mundurki. Ma to na celu przygotowanie do uczniów do wymogów, z którymi spotkają się w pracy zawodowej. Bez względu na to czy szkoła precyzuje wymogi dotyczące ubrania czy nie, strój dziecka powinien być przede wszystkim schludny – nie tylko od święta – bo jest to przejaw szacunku. Uczeń powinien zadbać także o czyste ręce oraz uczesane włosy – one także stanowią część wizerunku.

Dzieci i ryby głosu nie mają

Znane polskie przysłowie mówi o tym, że dzieci nie mają prawa zabierać głosu w ważnych rozmowach dorosłych. Ale czy nadal jest to aktualne? W tej kwestii chyba sporo się zmieniło. Wielu rodziców nie ma nic przeciwko, aby dziecko wypowiadało się w gronie dorosłych. I słusznie! Jest przecież pełnowartościowym człowiekiem i nie ma powodu, aby odzywało się tylko i wyłącznie, gdy jest o coś pytane. Nie zmienia to jednak faktu, że powinno wiedzieć, że nie należy przerywać nikomu w pół zdania i wtrącać się, gdy rozmowa dotyczy „dorosłych” tematów. A najlepiej gdy dziecko w ogóle nie bierze udziału w takich rozmowach – i o to powinni zadbać jego rodzice.

Pan, Pani, a może Ty?

Kiedyś zwrócenie się do osoby dorosłej przez dziecko po imieniu było nie do pomyślenia. Teraz wiele osób nie wymaga jednak od dziecka, aby zwracało się do dorosłych per pan, pani. Czy słusznie? To już sprawa indywidualna. Jeżeli osoby, do których dziecko miałoby się zwracać po imieniu, nie mają nic przeciwko, to nie ma przeciwskazań. Trzeba jednak zapytać je o zgodę. Warto też pamiętać, że dziecko musi wiedzieć, że nie może tych osób traktować, jak swoich kolegów. Rodzice powinni zadbać o to by dziecko traktowało je z należytym szacunkiem. Jeżeli jednak ktoś nie wyrazi zgody na „przejście na Ty”, nie upierajmy się. Nie wszystkim może podobać się tak luźne podejście do relacji z dziećmi. Rozwiązaniem może być propozycja zwracania się do tych osób per ciocia, wujek.

Dzień dobry, czy mogę rozmawiać z Zosią?

Zasady dotyczące pisania listów już zapewne można schować do szuflady, bo większość dzieci ich po prostu nie pisze. Co innego rozmowy telefoniczne. Może i są coraz rzadziej praktykowane, bo zastąpiły je internetowe komunikatory, ale jednak nie zrezygnowaliśmy z nich całkiem. Dzieci i młodzież częściej komunikują się za pomocą wiadomości tekstowych, które zwykle wysyłają o każdej porze dnia, a nawet i nocy. Czasem ten zwyczaj przekładają na rozmowy telefoniczne. O ile wiadomość w komunikatorze można przeczytać rano, to telefon dzwoniący o późnej godzinie zapewne obudzi odbiorcę. Według zasad savoir-vivre’u dzwonić możemy między godziną 8 a 21. Telefon o innej porze będzie po prostu nietaktem. I rzecz może oczywista, ale warto ją przypomnieć: dzwoniąc do kogoś zawsze należy się przywitać oraz przedstawić.

Dobre maniery dla lepszej przyszłości

Wydawałoby się, że zasady savoir-vivre’u odchodzą do lamusa. Jednak nic bardziej mylnego. Faktycznie część z nich nie jest już aktualna, co wynika z postępu technologicznego i zmian zachodzących w społeczeństwie. Jednak coraz więcej osób interesuje się savoir-vivre’em. Chcą pod tym kątem szkolić siebie oraz swoje dzieci. Świadczy o tym rosnące zainteresowanie kursami dobrych manier. Dużo osób zauważa, że aby móc swobodnie funkcjonować we współczesnym świecie i radzić sobie w różnych sytuacjach, trzeba znać podstawowe zasady dobrego wychowania. Rodzice chcą jak najlepszej przyszłości dla swoich dzieci, które w przyszłym życiu bez znajomości dobrych manier nie zdołają w prawidłowy sposób funkcjonować w społeczeństwie. Jedno jest pewne, wiele zasad ewoluuje i zmienia się, tak jak zmieniamy się my i otaczający nas świat. Jednak ogólnie przyjęte zasady zachowania na pewno ułatwią nam kontakt z drugim człowiekiem.

Źródła:

• http://akademiasavoir-vivre.pl/wp-content/uploads/2016/01/marz.pdf
• http://www.savoir-vivre.com.pl/?14.-savoir-vivre-dla-dzieci,258
• https://www.dziecirosna.pl/szkola/wychowanie/uprzejme_dziecko_niezbednik_savoir_vivre.html
• http://www.edziecko.pl/przedszkolak/56,79345,12280538,Dzieci_i_savoir_vivre___zasady__ktore_przeszly_do.html „

Wpis skopiowany ze strony : https://portal.librus.pl/rodzina , ale tak istotny, że warto go przytoczyć na naszym blogu i przypomnieć o pewnych zasadach dobrego wychowania uczniom w szkole i naszym dzieciom w domach.